Ooit makte Joshua Nolet tijd voor ons vrij. En niet zomaar: hij pronkte op de cover van MANIFY Magazine #4. Hierbij het verhaal van Joshua Nolet die nu vaderschap het omarmt, terwijl hij ook nog één van de grootste artiesten van Nederland is.
Joshua Nolet: ‘Ik moet het ook allemaal nog uitvogelen’
Er wordt aan elke talkshowtafel een plekje voor hem gereserveerd, voor zijn band Chef’Special worden de grootste concertzalen omgebouwd én nu heeft hij ook nog een kleine. Balans vinden is nu dus zijn grootste challenge. ‘Op een gegeven moment neem je afscheid van een bepaalde levensstijl. Het past niet meer in één leven.’
We spreken een extreem openhartige Joshua over vijftien persoonlijke topics; soms heavy, soms wat luchtiger. Over het vaderschap, het verlies van zijn eigen vader én diepe depressies, maar hij geeft ons ook levenslessen, deelt zijn dromen én zijn persoonlijke favorites. Waarom we precies vijftien onderwerpen aansnijden? Simpel, omdat zijn band dit jaar evenveel kaarsjes uitblaast.
Thuisbasis // Josh, we beginnen bij het begin. Haarlem is nu je thuis, terwijl je in Lissabon bent geboren. Je was/bent zó veel weg; hoe belangrijk is een thuis voor je?
‘Hoe ouder ik word, hoe belangrijker ik het vind. Nu kan ik thuis in een ruststand, vroeger zag ik daar geen reden voor. Inderdaad, ik ben in Lissabon geboren, maar dat heb ik nooit echt bewust meegemaakt. Gek genoeg voelt het toch als een tweede thuis. Het is een heerlijke stad om in te verdwalen – veel steegjes, superlieve locals, ontzettend lekker eten, prachtige muziek. Ik ben veel verhuisd vroeger, waardoor ik thuis nooit aan een plek kon verbinden. Als ik met mijn familie was, was ik thuis. Uiteindelijk heb ik in Haarlem mijn basis gevonden.’
Nieuw leven // In Haarlem – met de geboorte van je dochtertje Coco – komt er een nieuw tijdperk aan. Wat wordt het geheim voor het combineren van een rock ‘n roll-leven met het familieleven?
‘Tja, hoe combineer je dat, hè? Ik ben nu op een punt… Nee, het is anders. Ik zit nu eigenlijk in een transitie, maar ik heb het nog lang niet uitgevogeld. Het verlangen naar dat rock ‘n roll-leven ebt een beetje weg. Mijn prio ligt nu bij gezondheid. Op een gegeven moment neem je afscheid van een bepaalde levensstijl. Het past niet meer in één leven.
Als je én met de band wil toeren én nieuwe muziek wil maken én een goede vader wil zijn, dan moet je afstand nemen van regelmatig naar de klote gaan. Dat kan gewoon niet meer. Eerst had ik een stukje onrust in me, dat gaf ik een plekje in het nachtleven. Dat hoeft nu niet meer.’
Het verlangen naar dat rock ‘n roll-leven ebt een beetje weg
Vaderschap I // Rust vinden // Die rust, kreeg je die nadat Coco was geboren of in aanloop naar het vaderschap toe?
‘Dat is pas gelukt afgelopen jaar, toen Coco al geboren was. In de aanloop naar het vaderschap toe zat het al in mijn hoofd, maar ik voelde het nog niet helemaal. Het was meer dat het ‘moest’ van mezelf. Alleen dan lukt het niet. Kijk, een moeder leeft negen maanden mee met het kind. Die hebben een véél sterkere band – dat voelt echter. Voor mij werd het pas echt toen ze er was. Toen kon ik pas mijn leven aanpassen.’
Vaderschap II // Verlies vader // Nu ben je dus zelf vader. In veel eerdere interviews ben je open over het verlies van je eigen vader in 2012. Wat voel je nu als vader?
‘Ik voel op dit moment héél veel tegelijkertijd. Aan de ene kant voelt het als het natuurlijkste wat er bestaat, ik voel dat ik hiervoor gemaakt ben. Aan de andere kant weet ik: ‘Ik moet het allemaal nog uitvogelen.’
Ik zag eerst mijn ouders – en vooral mijn vader – als een soort een alwetende autoriteit. Nu weet ik dat ze ook aan dit onzekere begin hebben gestaan. Dat ze ook nog niet wisten hoe ze het ouderschap gingen invullen. Het heeft me nu al geleerd dat ouders niet perfect zijn, maar gewoon keihard hun best doen. Trouwens f*ck dat ook, perfect zijn. Niemand is perfect.
Ik was bang dat ik hem heel erg zou missen als ik vader zou zijn, maar het voelt alsof alles op zijn plek is gekomen. Eerst zoek je toch bevestiging bij je ouders. Nu is het goed zo. Ik mag het nu zelf gaan doen op mijn manier.’
Trouwens f*ck dat ook, perfect zijn. Niemand is perfect.
Openheid I // Depressies // Open ben je wel vaker over zware onderwerpen. Zoals over je depressies de afgelopen jaren. Hoe staat dat er nu voor?
‘Ik heb écht lang heel hard gestruggeld, zeker zeven jaar, voordat ik antidepressiva ben gaan nemen. Dat helpt mij zó goed. Ik heb eerst gevochten tegen het idee dat ik daar niks voor mocht slikken. Ik moest het zelf oplossen. Maar mijn psycholoog heeft me overgehaald. Hij zei: ‘Iemand met suikerziekte mag wel iets nemen iedere dag, maar iemand die mentaal ziek is, die mag dat niet. Hoe verkoop je dat aan jezelf?’
Destijds was ik moegestreden, dus ik ben het gaan doen. Een ware eye opener en nu wil ik erover praten, want depressie is bij uitstek iets waar je juist over moet praten. Als je het voor jezelf houdt, dan wint de depressie. Ik heb geleerd om mezelf te vertellen dat het overgaat. Dat het weer minder wordt, want het gevoel dat altijd iets blijft is heel eng.
Nu is het werkbaar en het blijft ook werkbaar, want het is een illusie om te denken dat het helemaal weggaat. Het leven hoeft ook niet altijd leuk te zijn. Er zit ook iets moois in verdriet. Daar is ook iets te halen, daar kun je ook veel van leren. Als je je eigen verdriet accepteert, dan hoeft het niet somber te worden.’
Als je je eigen verdriet accepteert, dan hoeft het niet somber te worden.
Openheid II // Uitgesproken mening // Daarnaast geef je ook vaak in het openbaar je mening over onderwerpen of probeer je mensen te helpen, bijvoorbeeld vluchtelingen. Waarom is dat zo’n belangrijk onderdeel voor je?
‘Als ik niet naar mijn eigen waarheid spreek, dan word ik daar zelf ongelukkig van. Ik heb meegekregen van mijn ouders dat je hier bent om zorg te dragen. Bijvoorbeeld om mensen zonder stem te helpen. Mensen die geen podium hebben, maar wel struggelen. Daar ga ik voor staan, die wil ik ook een stem geven. Als ik dat negeer, dan voelt het niet goed. Daarom moet ik daar iets mee, maar dat is niet makkelijk, hoor.’
Music // En met muziek kun je jouw gevoelens extra uitdrukken?
‘Muziek is de puurste uitingsvorm van jezelf. Daar kun je dingen in kwijt en alles vindt zijn weg naar muziek. Mijn hele leven kun je opdelen in Chef’Special-liedjes, en de levens van de bandleden ook.
Bijvoorbeeld Amigo, waarin we zingen: ‘Stranger are strangers until they meet.’ Dat gaat over hetgeen waar we het net over hadden. Mensen een stem geven, nieuwsgierig blijven en jezelf openstellen voor mensen die een andere geschiedenis hebben.
We hadden het eerder over ‘thuis’. Nou, dat heb ik bij Chef’Special gevonden. Dat zijn mijn broers. We zijn samen in een busje gestapt en zijn er nooit meer uitgekomen. Nu zijn we vijftien jaar samen – en dat is ongelooflijk. We maken muziek samen, maar we delen ook ons leven met elkaar. Ik ben gewoon vier gasten tegengekomen met exact dezelfde droom.’
Met Chef’Special zijn we in een busje gestapt en er nooit meer uitgekomen
Moneys // Je vertelde tijdens de shoot: ‘In het begin hadden we helemaal niks!’ Nu zal dat, logischerwijs, anders zijn. Heb je daar ooit van gedroomd?
‘Geld is nooit een drijfveer geweest. Nooit. We doen alleen dingen waar we blij van worden. We kunnen nog steeds helemaal makkelijk nee zeggen tegen geld op het moment dat het niet goed voelt. Dan zeggen we tegen elkaar: ‘Willen we dit doen, of doen we het alleen maar voor het geld?’ Als dat laatste zo is, en we voelen het eigenlijk niet, dan doen we het toch niet. Nu ik vader ben krijgt geld wel een andere betekenis. Het gaat niet alleen meer om jezelf, het gaat ook om je familie. Dat is toch wel een ander gevoel.’
IJdelheid // Nu ben je één van de grootste bands van het land. Hoe blijf je bij jezelf en zorg je ervoor dat je niet te ijdel wordt, bijvoorbeeld?
‘Mijn moeder zei altijd: ‘Pas op, Josh. Zorg voor je emotionele hygiëne. Alles wat je doet, moet zuiver zijn.’ Dat betekent dus voor mij dat de dingen die ik doe niet alleen maar uit ijdelheid komen. Ik probeer daar bewust op te letten.
Maar ik heb wel fases hoor. Soms kan het me echt helemaal niks schelen, en soms ben ik er heel erg mee bezig. Vaak valt het allemaal wel een beetje samen. Als ik goed voor mezelf zorg en veel sport, dan doe ik de rest ook. En het is waar: hoe meer je op het podium staat, hoe bewuster je wordt. Als ik het heel druk heb, vind ik het superbelangrijk dat ik blijf sporten. Dat doe ik ook voor mijn mentale gezondheid – voor mijn hoofd.’
Personal favorites
Joshua’s visie op de wereld is gevormd door een aantal persoonlijke favorieten/onderdelen van zijn leven. We duiken nóg dieper in zijn leven aan de hand van deze onderdelen.
LeesVOER // Een boek dat veel voor je heeft betekend?
‘Tijdens de shoot had ik The Book of Joy bij. Daar heb ik heel veel aan gehad. Je hebt eigenlijk een first row seat bij een gesprek tussen Dalai Lama en Desmond Tutu. In het boek hebben ze het heel lang over wat geluk nou precies is. Zeker toen ik veel aan struggelen was, was het voor mij een heel dierbaar boek. Het hielp mij om op een afstand te kijken naar mijn eigen lijden. Een supermooi gesprek tussen twee oude knarren.’
LuisterVOER // Wat luister je als je geen Chef’Special luistert?
‘Een groep die veel voor mij heeft betekend is The Roots. Ik luisterde vroeger veel naar hiphop, bijvoorbeeld naar Tupac, maar toen deze band kwam, was ik echt verkocht. The Roots maakt ook hiphop, maar dan met een liveband. Dat had ik nog nooit gehoord of gezien. De rapper Black Thought is echt een woordkunstenaar en hun drummer is misschien wel de allercoolste drummers die ooit heeft geleefd. Vooral Things Fall Apart uit 1999 heeft een grote impact gehad op mijn leven.
Hiphop werd ineens veel rijker voor mij. Ik dacht: ‘Dit moet ik ook gewoon gaan doen.’ Hoe vet is het dat je tijdens hiphop ook een gitaarsolo kan doen? Of dat je kan switchen naar rock tijdens een act?’
Drink- en eetVOER // Favoriete drank en signature dish?
‘Ik vind het altijd leuk om mixjes te maken. Toen we toerden door de VS hadden we in onze bus tien dozen met Ketel 1. We hadden zo’n kist voor apparatuur omgebouwd tot koelbox en daar heb ik de Chef’Special Mule bedacht: ginger beer, Ketel 1, limoensap, verse gember en een klein bittertje. Een onwijs lekkere fresh cocktail met bite.
Koken deed ik zelden, maar als ik vroeger indruk wilde maken op een meisje, maakte ik mijn famous scrambled eggs. Ik bak het heel kort in een hete pan, zodat het juicy blijft. Het mag niet droog worden.’
KijkVOER // Welke films en series moeten we nog een keer zien van jou?
‘Ik heb in beide categorieën drie classics. Qua series: The Wire, Succession en Euphoria. Vooral The Wire vind ik heel nice. Qua films ben ik een Christopher Nolan-fan: The Dark Knight vind ik echt één van de vetste actiefilms. Verder vind ik The Departed van Martin Scorsese héél dik en Heat met Robert de Niro en Al Pacino is voor mij een klassieker.’
VerVOER // Omdat je veel onderweg bent, zit je veel in de auto. Je hebt zelfs een collab met Peugeot: je rijdt in de 3008, die jij respectvol The Black Mamba noemt. Een plug-in hybride, electric dus. Hoe belangrijk is een auto voor je?
‘Een auto is voor mij vrijheid. Als ik even mijn hoofd moet legen, stap ik gewoon in en ga ik even cruisen. Vaak gooi ik mijn surfboard op het dak en pak ik een zonsondergangetje mee.
Het heeft iets meditatiefs. Zeker als je niet weet waar je heengaat. Soms pak ik The Black Mamba (mijn Peugeot 3008), zet ik een goede plaat op en ga ik effe rollen. De ene keer check ik in bij iemand die ik lang niet heb gesproken, de andere keer schrijf ik in de auto. Ik zet wat muziek op dat we hebben gemaakt, zet een voice memo aan en ik begin gewoon te freestylen.
Mijn auto voelt een beetje als mijn homie. Hij rijdt zo superchill, zo smooth, dat ik in een ontspanningsmodus kom na een show. Ik kom gewoon uitgerust ergens aan na een ritje. The Black Mamba has my back, weet je wel. Die auto is er gewoon voor me, hij voelt heel steady. Ook nu met Coco in een autostoeltje: het voelt safe, het voelt protected. Terwijl de auto ook nog sexy is, attitude heeft en een beetje badass overkomt. Hoe cool is die combi?’
