Lang, lang geleden spraken we Chris Zegers op een robuust zeilschip, met een glas Schotse whisky in ons hand. En tja, dan komen de goede verhalen vanzelf.
Hij vertelde ons over hoe hij zijn reisherinneringen maakt en wat terug probeert te geven aan de wereld.
Chris Zegers en het verhaal van de blowende toeristen
Eén van de anekdotes die ons bij is gebleven, willen we graag nog eens delen met je. Het is namelijk een goed en op zichzelf staand verhaal: hij gaf blowende toeristen in Amsterdam een reiservaring die hijzelf ook meemaakt.
Korte vraag, heerlijk antwoord
Het was het laatste antwoord dat Chris gaf. Zéér uitgebreid en specifiek, terwijl de vraag niet eens zo héél spannend was. Misschien zijn dat tóch de beste vragen… Lees maar mee:
Zijn die verrassingen hetgeen wat jouw reizen echt maken?
‘Alle herinneringen die ik heb van mijn reizen, zijn ervaringen die me ongepland zijn overkomen. En dat geldt voor iedereen. Alles wat je herinnert van een reis 20 jaar geleden, is van wat er toen opeens gebeurde en wie je toen tegenkwam. Dat is allemaal vanuit toeval of vanuit een ongeplande situatie ontstaan.
Zo was ik een tijdje terug in Armenië, waar ik had gehoord dat liften in hun cultuur heel normaal is. Ik heb op een gegeven moment bedacht om de proef op de som te stellen. Ik zei tegen de regisseur: “We gaan gewoon liften en jullie moeten zorgen dat jullie erachteraan komen.” Even later stonden we langs een drukke weg en ik zweer het je: Ik doe mijn duim omhoog en binnen 20 seconden stopt er een vrachtwagen. De man die de deur opendeed sprak geen woord Engels, dus we konden elkaar totaal niet verstaan. Toch heb ik daarna een geweldig uur met die man doorgemaakt, terwijl we elkaars taal niet spraken. Uiteindelijk zijn we gaan lunchen in een restaurant en bij het afscheid omhels je elkaar. Niet dat er een lange vriendschap ontstond, maar de beleving met een vrachtwagenchauffeur die mij gewoon als reiziger meeneemt was speciaal. Even vanuit zijn cabine een inkijkje krijgen in zijn leven en zijn werk. Dat is bijzonder.
Zelf woon ik in Amsterdam en daar heb je “de blowende toerist”. Vaak slapen ze in een auto op straat nadat ze een paar joints opgestoken hebben. Laatst had ik weer vier van die gasten in een auto bij ons voor de deur. Het was 07.30u s ochtends, dus ik ben toen met een pot koffie naar ze toe gelopen en heb gevraagd of ze binnen wilden komen. Ik wilde namelijk aan hen een soortgelijke ervaring geven, die ik ook tijdens mijn reizen heb gekregen. Ik ben continu aan het scannen bij ons in de buurt of er iemand op reis is en ervoor openstaat om los te komen, want het is fijn om op reis een onverwacht pad te vinden. Maar je moet eerst het pad kwijtraken om hem te vinden. Ik geloof heel erg in het pad kwijtraken. Want als je het kwijtraakt, dan pas komen de ervaringen die het waard maken om op reis te gaan..’
Foto’s: Friso van Wassenaer en Florian Reimann | Talisker
