Zo zie je maar weer: de mooiste content komt onverwacht. Een tijdje geleden deelden we dit artikel over de Pan-American Highway. Het is de ultieme roadtrip van Alaska naar Patagonië. Op Facebook werd het artikel goed ontvangen. Eén van de toffe reacties was van Bas Baaten. Deze baas heeft de weg soldaat gemaakt op de motor en hij deelde zijn verhaal met ons. Een inspirerend verhaal waar menig man van droomt… Check hier zijn inspirerende Insta-feed.
Interview met Bas Baaten: van New York via Alaska naar Patagonië
Bas, wát een verhaal. Hoe is het idee ontstaan om deze reis te gaan maken?
Tijdens het backpacken in Zuidoost-Azië kocht ik in het zuiden van Vietnam een 100cc Honda ‘motor’. Daarmee ben ik 2000 kilometer naar het noorden gereden. Toen besefte ik dat dit dé manier is om een land te ervaren. Buiten de gebaande paden, tussen de locals en dus niet in een toeristenbusje van highlight naar highlight. Dit wilde ik nog eens ervaren, maar dan grootser. Ik wilde altijd al Amerika ontdekken, niet alleen het land, maar het hele continent. Van Alaska tot aan Argentinië. Toen ik research ging doen kwam ik een YouTube-video tegen van Alex Chacon, waarin hij van Alaska naar Argentinië reed op zijn motor. Ik dacht meteen: DIT IS HET! DIT GAAN WE DOEN!
Oké, het idee was er. Hoeveel voorbereiding heb je uiteindelijk nodig gehad?
Tussen het moment dat ik het filmpje voor het eerst zag, en ik uiteindelijk vertrok zat 3 jaar. Die tijd had ik voornamelijk nodig om te sparen. Ik werkte in die tijd 6, soms 7 dagen in de week. Verder was het een kwestie van globaal een route te plannen, aan de hand van de plekken die ik zeker niet wilde missen.
Het meeste geregel was het verschepen van de motor en verzekeringen. Een WA-verzekering is lastig af te sluiten als je geen adres in Amerika hebt. Na zo’n 30 mailtjes was er wel een bedrijf die het via een omweg kon regelen. Het verschepen van de motor bleek te duur naar Alaska, dus besloot ik hem naar New York te laten verschepen. Zo kwam er ineens een stuk van ongeveer 12000 kilometer bij, van New York naar Alaska.
Wat voor begroting had je gemaakt en kwam het daadwerkelijk uit?
Ik had ingeschat dat ik het met €15000,- zou moeten kunnen redden, exclusief de vliegreis naar New York en de €1000,- voor het verschepen van de motor naar Alaska. De verwachting was dat ik hiermee 7 tot 9 maanden kon reizen. De grootste kostenposten die er vanaf moesten waren:
- De overtocht van Panama naar Colombia met de zeilboot ‘die Stahlratte’ (€1000,-)
- De terugreis van Buenos Aires naar Nederland (€1200,-)
- Het terugvliegen van de motor van Buenos Aires naar Nederland (€1000,-)
- Benzine (€3000,-/€4000,-) Verzekeringen en Grenskosten (€800,-)
Als je het zo bekijkt blijft er nog €7000/€8000 over voor eten, slapen en uitstapjes. Door heel zuinig te leven en veel in mijn tent te slapen, had ik genoeg budget over om bijvoorbeeld naar Machu Picchu te kunnen. De laatste weken was het geld wel echt op. Ik leefde op koekjes en water. Dankzij hulp van thuis kon ik mijn motor nog naar huis vliegen, en een keer een pizza eten.
Ik leefde op koekjes en water.
Welke beren zag je van tevoren op de weg?
Na het besluit, dat ik deze reis wilde gaan maken, kwam al snel een twijfel in mijn hoofd. Op dat moment had ik nog niet eens mijn motorrijbewijs, is dit niet veel te hoog gegrepen? Is dit niet voor ervaren motorrijders? Ik had 0 technische kennis, een bougie aanwijzen kon ik niet. Wat zou ik doen als ik een lekke band zou krijgen? Vanaf Mexico tot aan Argentinië zou ik Spaans moeten spreken, maar verder als ‘una cerveza por favor’ kwam ik niet. Toch zei iets in mij, je moet dit gewoon doen! Je leert het beste zwemmen door gewoon in het diepe te springen. Er zijn meer mensen die spijt hebben van wat ze niet hebben gedaan, dan wat ze wel hebben gedaan. Beetje cliché allemaal, maar wel waar!
Waarom heb je uiteindelijk voor de motor gekozen?
Als kind zat ik bij mijn vader achterop. In Vietnam voelde ik voor het eerst het ultieme vrijheidsgevoel van een motor. Voor mij was er geen andere optie dan met de motor te gaan. Na een boek te hebben gelezen van een andere motorreiziger, kwam de liefde voor het merk Moto Guzzi. Toen ik eenmaal mijn motorrijbewijs had gehaald, kocht ik een Moto Guzzi California 3 uit 1993. Dit was een jaar voor ik begon aan mijn avontuur.
In welk stadium kwamen de eerste problemen? En, hoe heb je ze opgelost?
Eigenlijk gingen de eerste maanden voorbij zonder grote problemen. Vanaf Mexico begonnen de eerste uitdagingen. Het ene moment reed ik door de woestijn met 50 graden celsius, daarna zat ik vast tijdens noodweer en stonden de straten blank. Door het slechte weer wilde de motor ook niet meer starten. Een paar dagen later was er een flinke aardbeving. Vervolgens brak mijn tankdop af, die moest ik met ducttape op zijn plek houden. Mijn vriendin vloog de week erna naar Cancun voor 2 weken vakantie samen, dus die nam een nieuwe tankdop mee. Door een orkaan was haar vlucht tot het laatste moment onzeker, maar gelukkig is dat allemaal goed gekomen!
Ben je jezelf tegengekomen tijdens de trip?
Ik ben vrij nuchter van mezelf, en wist wel wat me te wachten zou staan. Toch heb je momenten dat je echt even niet meer weet: ‘Gaat het wel lukken om Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld, te halen?’ Ondanks dat ik mijn vriendin halverwege de reis in Cancun zag, en we elkaar tijdens de reis dagelijks spraken, was het gemis wel heel zwaar.
Je moet snel kunnen schakelen tijdens zo’n trip: in wat voor onverwachte situaties ben je terechtgekomen?
Tijdens mijn voorbereiding van mijn reis zocht ik uit, wat ik moet doen bij een lekke band. Voor tubeless banden (zonder binnenband) heb je een soort prop die je in je band kan draaien. Op deze manier heb je een tijdelijke oplossing om verder te rijden, richting een garage om daar je banden te vervangen. In Bolivia werd het tijd om mijn banden weer eens te vervangen. Helaas was er nergens een passende maat te vinden voor mijn motor.
Vervolgens heb ik in Paraguay en Brazilië overal gezocht, maar nergens was mijn maat te vinden. Uiteindelijk vond ik in Uruguay een garage waar ze mijn bandenmaat hadden, alleen geen tubeless band. Het was een band waar een binnenband in moest. Dat was volgens de monteur geen probleem! Een paar honderd kilometer later reed ik door de bergen in Argentinië, en begon mijn motor te zwabberen. Lekke band. Nu had ik natuurlijk de materialen bij om een tubeless band te repareren, maar niet voor een binnenband. De eerste minuut kun je wel door de grond zakken en denk je: ‘Hoe komen we hier weg in niemandsland?’ Daarna ging ik aan de slag. Ik had wel eens meegekeken hoe een monteur het achterwiel los haalde. Voordat ik het wist had ik hem los. Nu was het nog wachten op een auto. Na een kwartiertje kwam er een auto, en hij stopte! Ik vroeg of ik een lift kon krijgen naar het dichtstbijzijnde dorpje. Er zat al 5 man in de auto, maar ik propte mezelf erbij. De motor bleef achter met alle bagage. Ik had alleen het achterwiel, en mijn waardevolle spullen mee. In het dorpje hielp een man in zijn schuur met een nieuwe binnenband. Deze was veel sterker zei hij! Weer een lift terug naar de motor. De motor stond er nog, met al mijn bagage. Wel was ik een halve dag verder.
De route loopt van het noordelijkste punt van Noord-Amerika naar het zuidelijkste punt Zuid-Amerika. Hoe is het om zó veel verschillende culturen te ontdekken?
Het is heel bijzonder om door het Andesgebergte te rijden, alpaca’s te moeten ontwijken en in kleine bergdorpjes Inca’s te zien in typische klederdracht. Dan voel je aan alles dat je door Peru rijdt! Tijdens mijn reis ben ik door 19 landen gereden, en ieder land was weer anders qua cultuur, mensen en landschap. Als je low budget op de motor reist eet je niet in westerse restaurants in toeristische stadjes, maar tussen de lokale mensen op straat. Soms heb je geen idee van wat je aan het eten bent, maar persoonlijk vind ik soort dingen essentieel in het ervaren van andere culturen.
Soms heb je geen idee van wat je aan het eten bent.
Je hebt een docu gemaakt. Hoe was je daarmee bezig tijdens de trip?
Ik vond het belangrijk om veel vast te leggen tijdens mijn reis. Zo kon ik vrienden en familie thuis een beeld geven van wat ik aan het doen was, en ik wist dat het beeldmateriaal voor mijzelf ook waardevol zou zijn. Af en toe kreeg ik van onbekenden de vraag of ze mijn filmpjes konden zien. Ik heb na mijn reis de mooiste beelden gemonteerd en kwam uit op 3.5 uur beeldmateriaal. Dit is een docu geworden en deze is via mijn site te bestellen. De vergoeding van €7,95 gaat naar het opknappen van de Guzzi.
Hoe was het alleen zijn?
Ongeveer een half jaar nadat ik had besloten op reis te gaan, leerde ik mijn vriendin (nu mijn vrouw) kennen. Dit maakte het besluit om toch te gaan een heel stuk zwaarder. Ondanks dat we wisten dat het goed genoeg zat tussen ons. Het gemis van haar, maar ook familie en vrienden, was met momenten heel zwaar. Gelukkig kan ik goed met mezelf overweg en was het af en toe ook bijzonder om alleen te zijn. Vooral als je vanuit je tentje met een biertje in je hand naar de sterrenhemel kijkt, dan besef je hoe speciaal het is wat je thuis hebt. In die zin kan ik iedereen aanraden om een keer alleen even weg te gaan. Tijd voor jezelf, en te beseffen hoe gelukkig we mogen zijn met wat we hebben.
Je ziet nu tijdens de coronacrisis ook dat iedereen het ‘gewone leven’ mist. Even bij je ouders langsgaan, of met vrienden afspreken. Terwijl als alles ‘normaal’ is, dan sta je daar niet bij stil.
Heeft de reis je veranderd?
Tijdens de reis komt er soms zo veel op je af, dan ondervind je problemen waar je geen oplossing voor weet. Uiteindelijk kom je erachter dat alles goed komt. Nu merk ik weleens dat mensen om mij heen zich druk maken om kleine dingen. Er moet heel wat gebeuren wil ik me ergens écht druk over maken. Ook ben je niet snel meer bang voor dingen. Zet me willekeurig ergens op de wereld neer, zonder geld en telefoon. Ik kom uiteindelijk wel weer thuis. Mensen zijn ongelooflijk behulpzaam, waar je ook bent op de wereld.
Welk land heeft je het meest geïmponeerd?
Amerika is ongelooflijk qua diversiteit. Het ruige, uitgestrekte Alaska, de Highway 101 langs de kust van San Francisco naar LA en niet te vergeten Yellowstone. Stuk voor stuk enorm bijzonder om op de motor te mogen ervaren. Yellowstone is echt een van de mooiste plekjes op aarde. Maar landen als Guatemala, Nicaragua, Colombia, Peru, Bolivia, Chili en Argentinië hebben me ook verbaasd. Nee, ik kan onmogelijk 1 land opnoemen.
Een lange roadtrip op een motor is gedurfd, en al helemaal als het om de langste berijdbare route ter wereld gaat. Hoe is het bevallen?
Tijdens zo’n reis leef je het leven in de puurste vorm. Van de grootste geluksmomenten tot de diepste dalen, soms kort achter elkaar. In 9 maanden tijd rijd je letterlijk van de bovenkant naar de onderkant van de wereldbol. Een beter beeld van de wereld qua cultuur en landschap kun je niet krijgen, daar kan geen aardrijkskundeboek tegenop. Ik zou echt iedereen kunnen aanraden een bijzondere reis te maken. Of het nu met de motor, auto, fiets of te voet is. Je krijgt er zo veel voor terug! Op dit moment is het alweer ruim 3 jaar geleden dat ik thuiskwam na mijn reis, maar sindsdien heb ik iedere dag wel een moment gehad dat ik eraan terugdacht.
Tegen zo’n reis kan geen aardrijkskundeboek op.
Wie zijn de meest bijzondere mensen die je onderweg bent tegengekomen?
Via een Moto Guzzi Forum, waar ik voor mijn reis een hoop vragen stelde, kreeg ik een berichtje van Jurjen. Een Nederlander die al jaren op Vancouver Island woont. Hij stuurde dat hij 2 Guzzi’s had staan, en dat ik altijd welkom was. Toen ik vanuit Deadhorse – het Noordelijkste puntje in Alaska – richting het zuiden reed, besloot ik bij hem langs te gaan. Een hele vriendelijke, gastvrije kerel waar ik een week ben gebleven. Hij heeft me geholpen om de Guzzi in weer in topconditie te krijgen. Daarnaast heeft hij me het schitterende Vancouver Island laten zien. Eerlijk gezegd kende ik het niet eens, dus was ik er anders voorbijgereden.
Toen ik afscheid nam van Jurjen kwam ik op een camping op Vancouver Island Bruce tegen. Hij zag mijn Guzzi staan en was al drie keer langs mijn tent gelopen om te kijken of ik er was. Toen ik hem uiteindelijk trof, vertelde hij dat hij ook een Guzzi had. Die stond 300 meter verderop in een loods bij zijn zeilboot. Buiten de Guzzi van Jurjen om was dit de eerste die ik zag tijdens mijn reis. Je komt ze eigenlijk niet tegen aan deze kant van de oceaan.
Hij vertelde dat hij een aantal jaren daarvoor ook naar Argentinië was gereden op zijn Guzzi. Die avond vertelde hij mij zijn avonturen, en gaf hij mij ook twee e-mailadressen van Guzzi-rijders. Ene Patrick in San Francisco en Paul in Bolivia. Bij Patrick en Regina ben ik een week lang geweest. Die Paul bij wie ik in Bolivia uitgenodigd werd, was de man die het boek schreef waar mijn passie voor het merk Moto Guzzi vandaan kwam. Door een berichtje op een forum kwam ik dus op Vancouver Island terecht, en daardoor uiteindelijk bij iemand die een inspiratiebron was voor deze reis. Zo was de cirkel rond.
Welke levenslessen heb je opgedaan?
Uiteindelijk loopt alles zoals het loopt, en komt alles goed. Tegenslagen maken je alleen maar sterker.
Wat waren de mooiste momenten die je hebt meegemaakt, maar eigenlijk totaal niet had zien aankomen?
Dat was de ontmoeting met Daniel Alejandro Molina. Eindelijk kwam ik in Argentinië aan. Wat een speciaal gevoel om het land te bereiken waar mijn reis zal eindigen. Na wekenlang op de meest waardeloze wegen te hebben gereden, reed ik eindelijk op een heerlijke egale weg. Met een geweldig humeur zat ik zingend op de motor. Politie. Achja, wat kan mij gebeuren? Ik heb mijn papieren in orde, de motor is officieel ingeklaard bij de grens. Ook vroeg ik bij de douane of ik een verzekering nodig had, maar dat was niet zo volgens de douanier. Ik begon enthousiast tegen de agent te vertellen over mijn reis, dat helpt vaak wel. Erg geïnteresseerd reageerde hij niet. Kentekenbewijs, rijbewijs, seguro… seguro? Verzekering? Het zal toch niet? Ik deed alsof ik iets ging zoeken, maar ondertussen dacht ik na. Als ik toch echt een verzekering moet hebben, dan ben ik de Sjaak. Ik zocht naar verzekeringen uit andere landen, maar daar stond duidelijk het land op. Dit ging niet werken. Toen speelde ik het spelletje alsof ik er niks van begreep. Ondertussen gingen ze verder met andere automobilisten aanhouden, en wachtten ze tot ik met mijn papieren kwam. Het was tijd om te bekennen dat ik geen verzekering had, maar ik vertelde dat de douane mij zei dat het niet nodig was. Hoe kan ik het dan weten? Van Alaska tot aan Argentinië vraag ik bij iedere grens hoe het zit, en dan zou het nu fout gaan omdat ze me verkeerde informatie geven?
Ik moest betalen, anders werd de motor weggesleept. Wat gaat het kosten? 2900 pesos, ofwel €140! Noooo, ik zat op dit moment van de reis al zwaar in geldnood en dan dit? Verslagen zat ik op de grond. Een groen slangetje probeerde me nog verder te irriteren. Later zou ik van Daniel horen dat hier heel veel hele giftige slangen zitten. Onderhandelen zat er niet in met deze gasten. Ik probeerde in tranen uit te barsten, kijken of dat zou helpen maar het lukte niet. Ik besloot te betalen. Ik liep met de creditcard naar de agent. Alleen cash zegt ‘ie. Je kan toch niet verwachten dat iedereen 2900 pesos contant bij heeft? Ik ben een uur in Argentinië, ik had nog geen geld kunnen pinnen. Echt alleen cash, anders werd de motor weggesleept. Hij zei dat ik 2 kilometer verder kon pinnen bij een tankstation. Ik mocht de motor niet pakken, dus liep ik snel die kant op. Helaas, pinnen bleek toch niet te kunnen bij het tankstation. Terug bij de agenten vroeg ik: ‘Hoe nu verder?’ Ze pakten de telefoon om de motor te laten wegslepen. Alsjeblieft! Laat me op de motor naar de stad 20 kilometer verderop rijden op te pinnen. Vooruit dan, dit was uiteraard niet de standaardprocedure want ik mocht eigenlijk niet meer rijden. Maar zolang de agenten mijn paspoort en rijbewijs bijhielden, mocht ik naar het stadje rijden. Ik had geen andere keus. In het stadje aangekomen stonden er twintig man in de rij voor het pinautomaat. Ik reed naar een andere, maar die accepteerde mijn pas niet. Weer terug, en opnieuw aansluiten in de lange rij. Uit frustratie vertelde ik in mijn gebrekkig Spaans aan de man voor én achter mij wat me was overkomen. Gelukkig lukte het pinnen hier wel. Wel €9,- pinkosten om €150,- te pinnen.
Toen ik terugliep naar de motor, stond daar een man die het verhaal had meegekregen. Hij vroeg: ‘Zullen we langs het verzekeringskantoor gaan?’ Ik: ‘Is die nog open dan, het is half 8?’ Hij was nog open, dus we gingen naar binnen. De politie had mijn documenten, maar gelukkig konden ze met de kopieën die ik bij had de verzekering afsluiten. Een bijzondere situatie. De boete voor rijden zonder verzekering was nog niet officieel uitgeschreven, maar ondertussen had ik wel een verzekering weten af te sluiten. Normaal zou ik nooit weg hebben gekund bij de politie natuurlijk. ‘Konden ze nu nog wel een boete uitschrijven?’ Daniel stond erop de verzekering voor mij te betalen.
Daniel is schietinstructeur bij het Argentijnse leger. Hij geeft ook de politie schietles. Hij stuurde een hoge chef bij de politie een sms’je met het verhaal. Hij vroeg ook of ik bij hem wilde overnachten. Het was al bijna donker en hij kwam over als een hele goede gast, dus waarom niet? We gingen naar zijn huis. Vanuit daar gingen we samen naar de politie. Ze stonden echt met hun bek vol tanden te kijken naar de verzekering. Ze speurden op een foutje om me alsnog te pakken, maar ze waren machteloos. Ik kreeg mijn documenten terug, en de €140,- bleef in mijn zak. Ontzettend blij stapte ik op de motor, en we reden naar Daniels huis. Twee motorvrienden van hem kwamen langs. We bestelden een paar pizza’s en dronken Argentijnse biertjes. Daniel had een drankvoorraad waar een slijterij jaloers op zou zijn, maar hij dronk zelf niet. Dat zei genoeg over Daniel. Hij doet alles voor anderen. Trots liet hij foto’s zijn uit het leger. Ook haalde hij nog even zijn pistool en een bazooka tevoorschijn. Hij maakte grapjes dat hij mij de bazooka wilde meegeven, voor als ik de volgende keer door de politie zou worden aangehouden. Deze ervaring was een mooi voorbeeld van hoe een uitzichtloze situatie bij toeval omsloeg in een geweldige avond. Toevallig omdat ik bij de pinautomaat hardop mijn frustratie eruit gooide. Het had zo moeten zijn.
Hij haalde nog even zijn pistool en een bazooka tevoorschijn.
Ben je weleens in gevaar geweest?
In de docu zit een opname waarin ik voor het eerst een grizzly zag lopen tijdens de reis. Ik stopte om hem vast te leggen. Waggelend liep hij door het gras, uiteindelijk mijn kant op. Het moment dat het beest te dichtbij kwam, wilde ik de motor starten. Je raadt het al: hij wilde niet meer starten. Gelukkig na drie keer proberen startte hij wel, en kon ik wegrijden.
Daarnaast had ik voordat ik in El Salvador arriveerde al van verschillende mensen gehoord dat ik nooit in het donker door El Salvador moest rijden. Het werd al schemerig en ik had nog niets gevonden. Uiteindelijk kwam ik bij een ‘Love hotel’ terecht. Ze keken me al raar aan dat ik alleen was, en al helemaal dat ik een hele nacht wilde boeken in plaats van een paar uurtjes. ’s Avonds hoorde ik allemaal knallen en ik dacht dat het vuurwerk was. De volgende ochtend vertelde de hoteleigenaar nonchalant dat er een schietpartij was in de straat. Hij was er niet van onder de indruk.
Uiteindelijk was het verkeer toch het gevaarlijkste tijdens mijn reis. In Midden-en Zuid-Amerika heb ik echt de gekste dingen meegemaakt op de weg. Af en toe kroop ik door het oog van de naald!
Wat vond je de zwaarste momenten en wat was het zwaarste stuk om te rijden?
De weg van Fairbanks naar het noordelijkste punt in Alaska Deadhorse is berucht onder motorreizigers. De Dalton Highway is een weg van heen en terug ruim 1500 kilometer met vrijwel alleen zand, modder en stenen. Misschien ken je het wel van het programma ‘Ice Road Truckers’. Deze weg is enkel in de zomermaanden op de motor te berijden, mits je ook nog eens geluk hebt met het weer. Of ik het ‘beginpunt’ van mijn reis kon halen was dus ook maar de vraag. Toen ik in Fairbanks bij een motorzaak vroeg om tips om de Dalton Highway te rijden zeiden ze: ‘De enige tip die we kunnen geven is: doe het niet! Er is vorige week nog een motorrijder verongelukt’. Toch heb ik Deadhorse weten te bereiken. Na een paar hele zware dagen op de motor. Als ik er op terugkijk was deze lijdensweg juist een van de hoogtepunten van de reis.
