Voor één van onze mooiste samenwerkingen ooit, brachten toonbeelden van vakmanschap samen voor een waar ambachtsverhaal.
Samen met denimexpert Wouter Munnichs, van het platform Long John, ontvouwden we tot in detail de Japanse denimwereld, en lieten we de vloeiende designtaal van de Mazda3 Hatchback spreken op een locatie die een inspiratiebron op zich is: de studio van Piet Hein Eek.
Het verhaal achter de wereld van Japans denim
Aan de hand van archiefstukken, de speciale creatietechnieken, anekdotes en facts verhaalt Wouter de bedrevenheid achter Japans denim. En zo leerden we hoe Japanners de beste jeansproducenten ter wereld werden. Lees maar mee.
De start van de Japanse jeansgeschiedenis
Tot aan de Tweede Wereldoorlog waren jeans enkel te krijgen in Amerika. Daarna werden de soldaten overal te wereld geplaatst. In hun vrije tijd hadden ze graag jeans aan en zodra de oorlog was afgelopen, werden deze jeans vaak achtergelaten, verkocht in tweedehandswinkels of weggegeven aan locals. Dit gebeurde uiteraard ook in Japan. In de jaren ’50 werden jeans mateloos populair door films als Rebel Without a Cause met James Dean en de opkomst van rock-‘n-roll. De typische Amerikaanse elementen werden ook opgemerkt door de jeugd in Japan. Ze waren gecharmeerd van de rebelse kant en de vrije geest, wat een synoniem werd voor jeans.
De achtergelaten jeans waren allemaal gedragen. Oorspronkelijk waren alle jeans in die tijd nog ongewassen, ook wel rigid of dry denim genoemd, waardoor de jeans comfortabel zaten. Plus: het had een coole look. Al snel gingen diverse personen in Japan oude jeans importeren uit Amerika, voornamelijk oude Levi’s. Deze werden zo populair dat ze bijna niet meer aan te slepen waren. Ook een Japans bedrijf, wat nu bekendstaat als Edwin Jeans, begon in 1947 met het importeren van oude jeans. Pas begin jaren ’60 lukte het Edwin om een eigen jeans te maken met een in Japan geweven denim fabric. Een ware revolutie, waarna snel meerdere denimmerken in Japan volgden. Wél allemaal geïnspireerd op de oude Levi’s uit de jaren ’40 en ’50. Een five-pocket jeans met rechte pijpen én met een denim fabric dat is geweven op een oude shuttle loom.
Fun note: als je de letters van Edwin husselt en de W omdraait, krijg je het woord denim.
Foto’s: Jasper Loeffen
Shuttle loom
Een shuttle loom is een authentiek weefgetouw waarbij een houten shuttle van links naar rechts gaat. Dat proces wordt constant herhaald. Deze weefgetouwen zijn vrij smal: tussen de 70 en 80 cm. Doordat de shuttle constant op en neer gaat zonder te stoppen, creëert de loom afgewerkte zijkanten. Dit betekent dat de stof zowel links als rechts niet rafelt en zelfkant laat zien, vandaar de naam selvedge (self-edge). Een shuttle loom maakt op een langzame manier denimstof (slow fashion, dus), en kan maar 100 meter per 24 uur produceren. Tegenwoordig worden veelal projectile looms gebruikt, deze zijn ongeveer tien keer sneller en twee keer zo breed. Dit resulteert ook in een twee keer zo brede denimstof, rond de 150 cm.
Selvedge denimstoffen waren vroeger de standaard omdat de projectile loom simpelweg nog niet bestond. Stoffen gemaakt op dit weefgetouw geven vaak onregelmatigheden tijdens het weven, wat juist extra karakter geeft aan een denimstof. Jeans gemaakt van selvedge-stof worden mooier naarmate ze slijten en uiteindelijk verouderen. Dit komt omdat de stof losser is geweven ten opzichte van de moderne weefgetouwen. Selvedge denimstoffen zijn goed te herkennen. Doordat er aan zowel de linker- als rechterzijde vaak een kleur draad is gebruikt, weet je dat het gaat om selvedge. De meest herkenbare is de zogenaamde red listing. Hierbij is een rode draad gebruikt die zichtbaar wordt als je jeans draagt met een omslag, een jeans cuff genoemd.
Ze beheersen vakmanschap achter Japans denim als geen ander
Mooi om te zien is dat Japanse denimweverijen tegenwoordig veelal enkel originele shuttle looms gebruiken. Dit om ervoor te zorgen dat ze de authentieke look van de oude Levi’s jeans kunnen evenaren. In Japan wordt nog steeds gekeken naar de originele Amerikaanse jeans van merken als Levi’s en Lee, maar ze beheersen het denimvakmanschap als geen ander. Er zijn weinig tot geen landen waar men zo goed jeans kan maken. Van het spinnen van het draad zodat het ‘slubs krijgt’ (verdikkingen in de garens wat ervoor zorgt dat een jeans meer ‘diepte’ krijgt als je hem gaat dragen), tot het ‘indigo-dyen’ van de garens (soms nog steeds gedaan met natuurlijk indigo in plaats van synthetisch indigo), tot het weven van de garens tot een denimstof tot de productie van de jeans zelf. Elk detail telt en elk detail wordt zó grondig bestudeerd, dat het inmiddels is gelukt om de beste jeans ter de wereld te produceren.
