Reisjournalisten Bas van Oort en Dirk Wijnand de Jong trokken voor hun koffietafelboek Expeditie Achtertuin een jaar lang door eigen land. Sjokkend door de Sahara van Brabant, kajakkend door moeraslandschappen en zoekend naar bizons, trokken ze telkens weer dezelfde conclusie: Je hoeft niet 10 uur in het vliegtuig te zitten om op avontuur te gaan.
Waarom Nederland zo mooi is
De afgelopen tien jaar hebben Bas en ik als reisjournalisten vooral de rest van de wereld ontdekt. Er waren genoeg jaren waarin we meer van huis waren dan tijd in Nederland doorbrachten. Tot we ons allebei afvroegen hoe goed we ons eigen land kenden. Of we net zo mooie avonturen konden beleven zonder de grens over te gaan.
Dus trokken we in plaats van de bergen van Kirgistan of het tropisch regenwoud van Ecuador naar onbekende gebieden dicht bij huis. Naar nationale parken als de Groote Peel en de Alde Feanen en plekken die ons deden denken aan de fjorden van Scandinavië, de Everglades of zelfs de zandduinen van de Sahara. Plekken waar we nog nooit waren geweest, gewoon in onze eigen achtertuin.
Grootste landzoogdier van Europa
Een on-Nederlands avontuur dat we niet snel zullen vergeten en dat heel wat voeten in de aarde had, letterlijk, speelde zich af in nationaal park Zuid-Kennemerland, vlak aan de kust. De missie was eenvoudig: vind het grootste landzoogdier van Europa, te herkennen als een reusachtig groot, woest, wollig donkerbruin beest met een hoge nek, een lange sik en intimiderende hoorns. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het Europese broertje van de Amerikaanse bizon laat zich lastig vinden en bovendien: de Kennemerduinen zijn groot, heel erg groot.
Bij ons eerste bezoek ging er iets essentieels mis. De strategie was de gele markeringen te volgen, maar gele markeringen waren er ook aan de verkeerde kant van het park, aan de andere kant van de hoofdweg richting Bloemendaal, en zonder dat we het doorhadden trokken we laaiend enthousiast maar met een slagingskans van nul procent urenlang door de hoge duinen.
Voorbereiding
Bij het tweede bezoek waren we al beter voorbereid. Ditmaal klauterden we aan de goede kant van het park, in natuurgebied het Kraansvlak tussen Bloemendaal en Zandvoort, over de duinenranden en konijnenholen. Ook waren we nu helemaal op de hoogte van de halsbandzenders die de wisenten droegen. Was de bizon in de buurt van een trackpoint, dan zou op het plattegrondje op de website van het park een bruin bizontje verschijnen. Maar hoe vaak we ook naar onze schermpjes staarden, van wisenten opnieuw geen spoor.
De derde keer lieten we er geen gras over groeien. Net zomin als de wisenten zelf, door het nationaal park in 2007 uitgezet om het duinlandschap kort te kauwen. Wel hadden we nu een hulplijn tot onze beschikking: Cindy van de hondenuitlaatservice. Kwam zij tijdens haar dagelijks rondje met haar twintig honden een wisent of meer tegen, dan zou ze ons direct het startsein geven.
Captured
Dat startsein volgde in de winter. Vlak langs het hek van het natuurgebied had ze een stuk of 8 wisenten gezien. Onmiddellijk sprongen we op de trein, sprintten het park in en schoten van links naar rechts de duinen door. Maar zonder een wisent te zien. Ons laatste redmiddel was een radicale: het spoor volgen van wisentenvlaaien, onze vingers fungerend als thermometers. En niet zonder resultaat. Twintig minuten en twintig graden later staat er in de struiken een kudde wisenten, nukkig en onverstoorbaar gras te maaien.
En ook nu weer trekken we die ene conclusie: je hoeft niet naar Yellowstone of Wood Buffalo National Park in Canada voor een wedstrijdje staren met grote grazers. Ook om de hoek ligt het avontuur voor het oprapen.
