Tegenwoordig lijkt het of mannen en vrouwen alleen maar over elkaar kunnen zeuren. De huidige generatie mannen is niet meer hoe ze vroeger waren, maar asociale, onbeschofte jochies die zich niet kunnen gedragen. Oh, en allemaal bindingsangst hebben. Andersom, zeuren vrouwen volgens mannen alleen maar en zijn ze opgesplitst in twee kampen: de boze strijder voor rechtvaardigheid of de rechtste prinses. Is er nu echt zo’n verschil in de tijd dat mannen mannen waren en vrouwen échte vrouwen? Of zijn de klachten over het andere geslacht nog precies hetzelfde?
Zeuren
In werkelijkheid is het zo dat er nooit een tijd is geweest waarin mannen niet klaagden over vrouwen en andersom. Sommige van die klachten zijn veranderd naarmate de tijd vordert, maar opvallend is dat de meeste klachten gewoon consistent hetzelfde zijn gebleven. Ze zijn alleen wat meer uitgediept… In interviews met een Amerikaans tijdschrift zijn in 1946 interviews gehouden met mannen en vrouwen om te vragen waar zij het meest over zeuren over het andere geslacht. Dit hebben we vergeleken met de huidige ‘klachten‘ en hieruit blijkt dus dat we altijd al iets op elkaar te zeiken hadden.
Kleding
Het begon al in 1800. Op de kleding zelf die vrouwen droegen was destijds nog niet veel aan te merken, maar wel de manier waarop. Vrouwen kregen namelijk te veel tijd om na te denken over hun kleding – en ook om dit te kopen. Zó veel tijd, dat ze aan niks anders meer konden denken. Dit was het belangrijkste voor vrouwen destijds en koste dus al hun tijd en aandacht. Dit irriteerde een aantal mannen enorm.
De oorlog
Een paar jaar later zeurden juist de vrouwen over de kledingstijl van mannen. Zo was er in 1946, net na de oorlog, veel commentaar op de outfit van veel mannen die weer terugkeerden naar school. Zij bleven namelijk militaire kleding dragen die ze tijdens de oorlog hadden gekregen. Een andere trend die toen op kwam was het dragen van spijkerbroeken – nog iets waar de vrouwen niet blij mee waren. Vrouwen begonnen toen dus met het zeuren op de nonchalante kledingstijl van de man en dat hij er onverzorgd uitziet. Herkenbaar?
Tegen die tijd waren de mannen die terugkwamen van de oorlog ook niet blij met de veranderingen die waren doorgevoerd in de stijl van de vrouwen. De meeste vrouwen kleden zich in ‘Rosie the Riveter’-style en droegen veel make-up. Een spijkerbroek en een mannenoverhemd voor de dames was nieuw: mannen vonden dat ze eruit zagen als ‘een stelletje vluchtelingen’. Mannen vonden dit opstandige gedrag maar niks en zagen hun vrouwen liever zoals eerst: beheerst in een jurk en zonder al die make-up. Er wordt opnieuw commentaar geleverd op de manier van kleden, net als jaren terug…
Make-up
Mannen zeurden voornamelijk over het plotselinge gebruik van make-up en de mega hippe kleding waar alle vrouwen zich opeens in hijsen. Ze benadrukken dat ze de oranje kleur die halverwege de nek ophield niet aantrekkelijk was, dat ze door de lange wimpers en de plamuur-laag heen moeten graven om een meisje te kunnen kussen en dat de wenkbrauwen van echte haren opeens ook met potlood getekend waren. Ook waren de klachten dat de nagellak verblindt, de enkelbandjes met bedeltjes wel koeienbellen lijken en het haar vet is.
Te weinig aandacht
Rond 1946 klaagden vrouwen dat zij te weinig aandacht kregen van mannen. De mannen gedroegen zich onbeschoft, dronken veel en gingen liever uit met de jongens dan dat ze aandacht besteden aan een zorgvuldige date met hen. Dat is met al die gezellige mannenavonden van jou en je vrienden vast ook niet veranderd.
Mannen hadden ondertussen al door dat bij vrouwen niks geheim kon blijven en klaagden over het feit dat ieder meisje na een date deze met een opschrijfboekje met haar vriendinnen ging vergelijken. Daarbij verwachtten die meisjes dan ook veel te veel van zo’n date, wat zich dus uit in het feit dat je twee weken blut bent na een avondje uit. Waar je haar dan mee naar toe kan nemen voor een fatsoenlijke date? Nou deze dates in ieder geval niet.
Al die veranderingen in het uiterlijk van de vrouw en de opkomst van het feminisme, het is best logisch dat de mannen hierover klaagden. Maar aan de andere kant kwamen de mannen ook uit een zware tijd, dus een zwakke vrouw kon het ook niet goed doen. De rechtse prinses die zat te wachten tot manlief thuis kwam in haar bloemetjesjurk kreeg ook niet bepaald veel lof. En dan kan je je als vrouw afvragen: wat kan ik wel goed doen?
Dus…
Bovenstaande bevindingen bevestigen eigenlijk dat het gezeik van mannen op vrouwen (en andersom) niet zo veel verschilt in de afgelopen 100 jaar. Mensen zeuren nou eenmaal, altijd. En opvallend is dat de onderwerpen van de klaagzang niet eens zoveel verschilt. Het klagen is niet zo zeer erger geworden, maar wel verdiept. Toen er vroeger commentaar was op de vulgaire dancemoves van Lindy Hop en Charleston, is er nu commentaar op twerken. Niet door iedereen trouwens.
Het komt er eigenlijk op neer dat mannen en vrouwen niet meer zijn gaan zeiken dan vroeger. Eigenlijk is er niks van veranderd en kunnen we ons afvragen of mannen ooit wel gelukkig waren met vrouwen. Ze waren enerzijds te afhankelijk, oppervlakkig en dom. Of anderzijds te onafhankelijk, opstandig en dominant. Klinkt dit jou bekend in de oren?
Wellicht moeten we nog eens nadenken als we het hebben over de ‘vrouwen van tegenwoordig’. Waarschijnlijk focussen beide geslachten zich te veel op elkaar tekortkomingen. Daarom hebben we altijd hopeloze verwachtingen die nooit uitkomen. Wat we zeker weten is dat, ondanks dat we genoeg op elkaar te zeuren hebben, we het gelukkig ook soms wel gezellig hebben met elkaar. En dat er genoeg moois is om naar te kijken. Bijvoorbeeld hier. Dus laten we het daar maar voor doen.
